หัวใจสำคัญของWorking Nationซึ่งเปิดตัวโดยนายกรัฐมนตรี Paul Keating ในเดือนกุมภาพันธ์ พ.ศ. 2537 สิ่งที่เรียกว่า “ Job Compact ” รับประกันการจ้างงานที่ได้รับการอุดหนุนเป็นเวลาหกถึง 12 เดือนสำหรับทุกคนที่ว่างงานมานานกว่า 18 เดือน บทความนี้ดึงเอางานวิจัย ของฉัน เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น รวมถึงการสัมภาษณ์เจ้าหน้าที่ระดับสูงของรัฐบาลในช่วงเวลานั้น ปลายปี พ.ศ. 2536 คน 300,000 คนพึ่งพาเงินว่างงานเป็นเวลานานกว่า 12 เดือน
แนวคิดคือประสบการณ์การทำงานที่ได้รับค่าตอบแทนในงานประจำ
จะช่วยเพิ่มโอกาสในการได้งานที่ไม่ได้รับการอุดหนุนโดยเพิ่มความมั่นใจและทักษะของพวกเขา และทำให้นายจ้างมั่นใจในความสามารถในการทำงาน เราเริ่มต้นจากต้องการรับประกันงานระยะยาวให้กับผู้ว่างงาน เราคิดว่านั่นคือสิ่งที่วาระนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับ (ข้าราชการ สำนักนายกรัฐมนตรี และคณะรัฐมนตรี)
แผนเดิมกำหนดให้ตำแหน่งงานส่วนใหญ่ (70%) เสนอผ่านโครงการเงินอุดหนุนค่าจ้างภาคเอกชน Jobstart ซึ่งมีประวัติที่ดีในการจ้างคนเข้าทำงานอย่างต่อเนื่อง
ส่วนงานอื่นๆ จะจัดหาให้ผ่านโครงการโอกาสการทำงานใหม่ (ซึ่งเสนอให้องค์กรชุมชนได้รับเงินอุดหนุนค่าจ้าง 100% เพื่อจ้างคนทำงานเต็มเวลาเป็นเวลาหกเดือน) และทักษะงาน (ซึ่งเสนอการจ้างงานนอกเวลาและการฝึกอบรมที่ดำเนินการโดยองค์กรชุมชน)
เมื่อนายจ้างเอกชนน้อยกว่าที่คาดไว้รับเงินอุดหนุนค่าจ้าง Jobstart (134,000 ในปี 1995) การรับประกันงานจะบรรลุผลได้โดยการขยายงานภาครัฐและชุมชน (เป็น 123,000 ตำแหน่ง)
เช่นเดียวกับโครงการสร้างงานภาครัฐอื่นๆในต่างประเทศงานเหล่านี้มักจะแตกต่างจากงานกระแสหลักอย่างมาก ซึ่งช่วยลดการเปลี่ยนผ่านไปสู่งานที่ไม่ได้รับความช่วยเหลือ
และเมื่อจำนวนงานที่ได้รับการอุดหนุนเพิ่มขึ้น คุณภาพของงานก็ลดลง และแทนที่จะให้ผู้จัดการรายกรณีจับคู่งานและประสบการณ์กับความต้องการ กระบวนการนี้กลายเป็นสายพานลำเลียง
มีความไม่พอใจแม้กระทั่งในสำนักนายกรัฐมนตรีและคณะรัฐมนตรีว่าเป็นไปอย่างไร ดูเหมือนจะเป็นไปในทาง [เก่า] ที่จะไม่ปฏิบัติต่อผู้คนในฐานะปัจเจกบุคคล เพียงแค่ใส่ผู้คนเข้าไปในโครงการใดๆ
กำลังจะมาถึง (อย่างเป็นทางการ สำนักนายกรัฐมนตรี และคณะรัฐมนตรี)
และภาษาของโปรแกรมก็กลายเป็นบทลงโทษมากขึ้นเรื่อยๆ คุณมักจะเริ่มต้นด้วยแนวคิดดีๆ และต่อมาก็ได้รับการแก้ไข การสนทนากลุ่มแสดงให้เห็นว่าประชาชนรู้สึกแย่ต่อผู้ว่างงานและผู้ปกครองเพียงคนเดียว ที่สะท้อนกลับมาเป็นภาษา ‘ภาระผูกพัน’ ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่เรามีมาแต่เดิม (ทางการ ฝ่ายของนายกรัฐมนตรีและคณะรัฐมนตรี)
ผู้เข้าร่วมเพียงหนึ่งในสามอยู่ในงานที่ไม่ได้เงินอุดหนุนสามเดือนหลังจากเงินอุดหนุนสิ้นสุดลง การประเมินอย่างเป็นทางการของ “ผลกระทบสุทธิ” ของโครงการ (ขอบเขตที่เพิ่มความน่าจะเป็นในการจ้างงาน) คือการปรับปรุง 28% จาก Jobstart, 11% สำหรับทักษะงาน และ 4% สำหรับโอกาสในการทำงานใหม่
มีการคาดการณ์ว่า Job Compact จะลดจำนวนผู้ได้รับสวัสดิการการว่างงานนานกว่า 18 เดือนลง 50% ในปี แรกแต่การลดลงจริงนั้นน้อยกว่า20%
การประเมินอย่างเป็นทางการชี้ไปที่ ” ต้นทุนสูงและผลลัพธ์ต่ำ ” และสรุปว่า “ไม่ใช่กลยุทธ์ที่เหมาะสมที่สุดในการช่วยเหลือผู้ว่างงานระยะยาว”
มันกล่าวว่างานภาครัฐที่ได้รับเงินอุดหนุนควรถูกสร้างขึ้นเพื่อช่วยเหลือ “ลูกค้าที่ด้อยโอกาสที่สุดเท่านั้นที่อาจไม่ตรงตามข้อกำหนดความพร้อมในการทำงานของนายจ้างเอกชนจำนวนมาก”
ในขณะนี้ ผู้คนกว่า 700,000 คนได้รับสวัสดิการการว่างงานมานานกว่าหนึ่งปี ทำให้เกิดการลงทุนจำนวนมากเพื่อประสบการณ์การทำงานที่ได้รับค่าจ้างและการฝึกอบรมที่แข็งแกร่ง
งานที่ได้รับการอุดหนุนสามารถช่วยลดการว่างงานในระยะยาวได้ ดังที่เห็นได้จากความสำเร็จของFuture Jobs Fund ในสหราชอาณาจักรและ แผนการอุดหนุนค่าจ้างขนาดเล็กในออสเตรเลีย
รัฐบาลอนุรักษ์นิยมของอังกฤษเพิ่งประกาศแผนการที่จะสร้างงานชุมชน 350,000 ที่อุดหนุนสำหรับคนหนุ่มสาวที่ว่างงาน
แต่ประสบการณ์ของออสเตรเลียที่มีต่อ Job Compact แสดงให้เห็นว่าไม่ใช่ยาครอบจักรวาล
งานที่ได้รับการอุดหนุนช่วยได้ แต่ไม่ใช่ยาครอบจักรวาล
เมื่อโครงร่างงานที่ได้รับการอุดหนุนขยายขนาดขึ้นเพื่อเสนองานให้กับทุกคนที่ว่างงาน ค่าใช้จ่ายจะเพิ่มขึ้น คุณภาพและผลกระทบต่อการจ้างงานในอนาคตจะลดลง
เราต้องการโปรแกรมขนาดใหญ่เพื่อสร้างงาน และเราควรเสนอความช่วยเหลือทั้งหมดที่พวกเขาต้องการให้กับผู้ว่างงานระยะยาวจำนวน 700,000 คนเพื่อสร้างหลักประกันให้พวกเขา
แต่นั่นไม่ได้หมายถึงงานที่ได้รับการอุดหนุนเสมอไป หลายคนที่ว่างงานจะได้รับประโยชน์จากการฝึกอบรม ส่วนคนอื่นๆ ได้จากผู้ให้บริการจัดหางานที่เป็นพันธมิตรกับนายจ้างเพื่อเสริมทักษะให้กับพวกเขา
การว่างงานที่สูงขึ้นคือราคาที่เราต้องจ่ายเพื่อควบคุมไวรัส จะใช้มาตรการหลายอย่างเพื่อให้แน่ใจว่าค่าใช้จ่ายจะเกิดขึ้นเพียงชั่วคราว
แนะนำ 666slotclub / hob66
